Villa O Higgins - Bariloche

Villa O Higgings – Bariloche

Het is mooi herfstweer wanneer ik Villa O Higgins verlaat – ik snijd de Carretera Austral aan - zonder al te veel voorkennis - buiten dat het een lange tocht Noordwaarts is, en een verondersteld onvergetelijk mooi landschap.

Na enkele meren en hoogvenen – maar nog voor ik een weloverwogen mening kan maken over het landschap – dwingen twee ontmoetingen met landeigenaars me al tot vooroordelen over de Patagoniaan, die niet onvoorwaardelijk sympathiek blijkt. Zo hield ik na een vermoeiende rit halte aan een boerderijtje en vraag de man naar een geschikt overnachtingsplekje. “Je kan op mijn land je tent opzetten, maar dat kost je 2000 pesos”, antwoordt hij met een brede glimlach. Ik speel het spel voor een tweede keer mee en vraag hem of de WC proper en de douche warm is. Neen knikt hij - “maar het is naast de rivier en je mag er vissen als je wil”. Mijn ogen moeten even gefonkeld hebben bij dat laatste – ik ben immers nog steeds in de ban van de zalm – want hij voegt er nog snel aan toe “ dus 2000 voor de tent en 2000 per persoon, samen 4000”. Een plotse prijsstijging, dat moet een bijzondere plek zijn – denk ik luidop (en vergat hij trouwens het supplement voor de fiets niet?) – die wil ik wel eens zien. “Zien is betalen”, krijg ik kort als repliek – en hij bleef het prettig vinden, getuige zijn glimlach. Maar voor mij houdt de pret daar op – ik mompel iets waar hij het raden naar had, spring op de fiets en vind even verder een droomplek in een verlaten camping. Later zou blijken – meermaals zelf – dat er ook gastvrije mensen langsheen de Carretera leven.

Over naar het landschap – waar doet het me aan denken? Moeilijk te omschrijven, een mix van Lap- en Zwitserland en Tour of duty – spectaculair zijn de ijstongen die van de immense Campo de Hielo groene valleien induiken, haast ongelofelijk is de zuiver blauwe kleur van de rivieren die je volgt of kruist. Iets voor de ultieme sequel van Jurassic Park misschien (ik las meerdere blogs waar fietsers getuigden over een Brontosaurus die hun pad kruistte), “The austral massacre”, zou die dan heten – de bad guy in deze film is zonder twijfel de Spaanse energiemaatschappij Endesa zijn. Zij willen de boel onder water zetten met gigantische dammen en het ongerepte zicht naar de maan helpen met een gigahoogspanningslijn – tot eigen en vooral Noord-Chileens profijt. Het protest “Patagonia sin represas” is overal zichtbaar, boeren en ecologisten vormen een breed front – was dat in mijn dorp ook maar mogelijk.

De Carretera Austral werd nog niet zo heel lang geleden door het Chileense leger aangelegd. Het was Pinochet’s idee om de onbereikbare grensstreek met Argentinie te ontsluiten - “tonen dat we er zijn” was destijds belangrijk, er was immers veel amok rond de eigenlijke grenslijn tussen beide landen. De weg mag dan wel een hoofdweg zijn – Ruta 7 – het blijft tot vandaag nog steeds een ripioweg van lamentabele kwaliteit. Ripio is een verzamelnaam voor onverharde steentjeswegen die je in alle mogelijke staten en stadia kan aantreffen. Wanneer de weg wat ouder wordt en begint te golven – vergelijk het met rijden over een golfplaat – freest een grote machine alles los tot een keienbed en is het wachten tot het verkeer het geheel wat platwalst. Met de fiets staat ripio gelijk met aandachtig steentjes observeren – de grote ontwijken en voorzichtig doorheen de losse rijden – een sportieve uitdaging die nooit verveelt, maar een deel van Patagonia gaat steentjeskijkend wel aan je voorbij.

Dat deze streek groen is, daar kan je niet naast kijken – bij momenten donkergroen. En waar veel groen is valt veel regen, heeft men mij destijds geleerd - hoewel dat voor Vlaanderen niet opgaat. Ik krijg er na twee weken een degelijke portie van voorgeschoteld. Die-hard fietshelden zijn waterproof, ik ben dat niet – en tussen Coyhaique en Puyuhapi steek ik daarom viermaals mijn duim op. Op een morgen sloeg ik een grote vis aan de haak, mee de auto in met depute Pablo Gallea – hij zat rechts, en toen hij wist waar ik zat was daarmee de conversatie gesloten – ach wat, hij bracht tenminste vooruitgang. Diezelfde dag nog lift ik met goedkeuring van donkere wolken verder met Mario, een theater- en televisieacteur, en zijn vrolijke familie - hij zat goed links. Het werd een knotsgekke rit doorheen het Nationaal park Quelat waarbij er luid getaterd en samen gezongen werd. Ze hielden een familieuitstap naar de warmwaterbaden in Puyuhapi, die ik graag met hen gedeeld heb – het was van Bolivie geleden dat ik nog eens in een bad had gelegen en het deed verdomd deugd voor mn verkilde kuiten.

Daags nadien - ik vond een regenjas en –broek in mijn tassen - probeer ik op eigen krachten doorheen dit barre weer te rijden (al was het maar omdat er na Puyuhuapi amper verkeer op de baan is)… tot het apocalyptische vormen aannam – met ganse bussen vallen de oude wijven uit de hemel. Grote rabarberbladen houden die tijdens een tussenstop nog even tegen - een houten bushokje langs de weg kan dan weer gebruikt worden als eindhalte - en gedwongen overnachtingsplaats. Het bleef die nacht maar regenen, en de dag daarop ook, onophoudelijk – even naar buiten rennen voor een zeldzame passant duidelijk te maken dat je aan het liften bent en je was zeiknat. Het werd opnieuw donker – en omdat een tweede keer in een bushokje kamperen weinig meerwaarde heeft voor het verhaal poets ik na 24 uur de plaat en slaag nieuwsgierig het zijwegje in dat even verderop lag. Een camionchauffeur had me even voordien verteld dat het naar een villa leidde van een stinkendrijke Belg – zo een die hier zijn geld hier in grondspeculatie kwijt kan en er nog veel rijker van wordt. Ik droom stilletjes van een barmhartig onthaal (onder belgen weet je wel) gevolg door een decadent aanbod aan luxe. Maar de man had het goed bekeken, bij hem geen landlopers of opportunistische fietsreizigers – zijn villa stond aan de overkant van de rivier neergepoot en was enkel met boot of helicopter (!) bereikbaar. Terugkeren was geen optie – ik was ondertussen doorweekt – en dus waag ik mijn kans bij een boerderijtje – moeite doen om er beteuterd en reddeloos uit te zien was niet nodig. Zonder al te veel woorden gaat de man binnen zijn muts halen, sleft met mij naar de werkmanswoning en trekt daar de stoof op gang (elk huishouden in Chili heeft er zo een staan in de keuken – het is een genot om de ronde dekseltjes eraf te peuteren en met een pook het hout te schikken net waar jij het wilt) – om uiteindelijk zelf ook op dreef te komen. Die avond en nacht bleef het regenen, maar s’morgens trok de hemel eindelijk nog eens open – al was het maar voor heel even.

Regenziek verlaat ik even voor Chaiten – na drie weken en 750 km onverhard geweld - de Carretera Austral en trek ik Argentinie in via het grensdorpje met de aardige naam Futaleufu, op zoek naar beter weer - en ook naar de eindmeet, die ik even verderop in Bariloche had gelegd. Ik slijt de laatste 300 ripiokilometers door een landschap dat steeds meer weg heeft van een Western, open en wijds (en venten met boots en brede hoeden in oude trucks) – ik hou er wel van, best meer dan van die groene gordijnen aan Chileense kant. Deze reis heeft mijn voorbestemd habitat bevestigd – al wist ik het eigenlijk al wel - ik ben een claustrofoob tussen bomen en in diepgroene valleien - wijdsheid heb ik nodig, ook thuis trouwens, maar daar is de strijd om alles open te houden zo verdomd energieslopend.

Het wordt nog aardig en relaxed fietsen tussen Trevelin en El Bolson – de regen van de voorbije dagen slaat op de schaarse cerrito’s om naar sneeuw en topt het landschap bovenaan mooi wit af. Het wordt stilaan herfst - handen verkleumen en nachten zijn kil en koel - mijn lichaam en ikzelf beginnen heimelijk te verlangen naar onze lente en andere dingen die ons lief zijn. Even voor El Bolson gaat het vlotter – de kennis dat het voortaan allemaal asfalt zal zijn is een meevaller – met verstand op nul, Ipod ingeplugd en blik op mijn achteruitkijkspiegel gaat het verder richting Bariloche, gekend om zijn grote meren, skipistes, chocolade en bergen toeristen – overigens met nog heel wat stevige klimmetjes op het parcours. Maar op asfalt en met de meet in zicht ben ik niet meer te houden – ik rijd s’avonds triomfantelijk Bariloche binnen – het heeft wat van de aankomst op de cote d’Ans in mijn favoriete klassieker, even dalen en door de stad heen cruisen om vervolgens met een slotklim te finishen.

Wanneer een mens begint te mijmeren over de voorjaarsklassiekers is het tijd om thuis achter de tv te kruipen. De fiets gaat hier een doos in – en blijft er tot thuis in zitten. Ik vertrek van hieruit immers met de bus naar de grootstad Buenos Aires – 13 miljoen inwoners asjeblief – waar ik verwacht wordt door cowgirls Vic en Beth en Ushuaiaan Ariel - die ondertussen ook een onderkomen in hun appartement heeft gezocht. Citytrippen is mijn ding niet – teveel keuzes te maken – dus zal ik ook daar – net zoals ik in Ushuaia deed - dit gezelschap blindelings volgen,… enkel voor een bezoek aan de zoo zal ik zelf aandringen - daarover meer een volgende keer.

Hasta luego,
Federico