San Pedro - Salta

"Hasta arriba?", vroeg ik - beneden in San Pedro de Atacama, in een haast onverdraagbare hitte - aan de chauffeur van de pickup die zo vriendelijk was te stoppen voor mijn duim - hacer el dedo, zo heet dat hier in Chili, in Bolivie en Peru kijken ze je raar aan als je daar zoiets doet. Geen probleem, zei de besnorde passagier - Alfredo, hij bleek een Mexicaanse beroepsfotograaf te zijn, van woestijnlandschappen dan nog wel - hij ging de 4500 meter hoge pas op om wat kiekjes te nemen, mijn fiets en ikzelf konden er gerust nog bij.

Ik was die middag een inhaalbeweging begonnen om een Catalaans koppel bij te benen die dezelfde richting uitgingen, maar vroegere veren hadden dan ik. En no way dat ik die 50 km lange en 2000 m hoge klim op mankracht ging doen (evenmin als die spanjaarden trouwens) - ik was enkele dagen voordien met de fiets helemaal tot ginderboven geraakt maar moest plichtshalve naar beneden voor een Chileense entry- en exitstamp in mijn paspoort, en dat enkel om door een stukje Chili naar Argentinie te rijden - geldig excuus, Federico. Alfredo en zijn chauffeur dropten me die namiddag af wanneer we Arnau en Beth net hadden gepasseerd - ondertussen een eind verder de Chileense hoogvlakte in. Met zn drieën gingen we verder - voor mij de eerste keer dat ik in peleton fietste - een col van 4860m over om even later halt te houden aan een pittoresk maar fel overdreven mirador over een kleine salar - paarsgekleurd van de flamingo's. "Armamos nuestra carpa", beslisten we gezamenlijk, want donkere wolken kwamen van hogerop afgezakt en daar zat koude drop in. Kennismaken deden we vanuit de tent - al roepend naar elkaar - terwijl we elk ons potje kookten in onze respectievelijke hal.

S'morgens was het bitterkoud - 10 graden onder nul alsjeblief - en mijn voordeur kraakte bij het openritsen - er lag potverdorie 5 cm sneeuw op de tent! In volle sneeuweuforie (spanjaarden worden nog wilder als wij) - die niet lang duren zou, de eerste zon deed alles smelten maar was meer dan welkom - warmden we onze vingers en andere geledingen op met een pot hete koffie en even nadien zetten we samen koers naar de Argentijnse grens - de Paso Jama over. De weg was breed en in smetteloze asfalt - helaas voor sommigen niet breed genoeg, die voormiddag passeerden we een truck en zijn lading auto's, zonet gekanteld in de bocht - collega-truckers en voorbijgangers heftig pogend de chauffeur uit zijn cabine te halen - het zag er niet goed uit - en toch bleven we die namiddag collega truckers over de baan zien scheuren dat het niet lief was, zothuizen zijn het. diezelfde dag veroverde Federico zijn vierde en laatste land in de rij - douaneformiliteiten bestaan gewoonweg niet voor fietsers - elke auto wordt minitieus doorzocht, maar om in onze zakken tussen de vuile was naar verse bananen te zoeken, daar hebben die Argentijnen geen zin in - en dat is maar beter zo.

Het gaat overdag goed vooruit met z'n drieën - zeker als de wind opsteekt, dan rijden we treintje - we doen of deden het dikwijls als we met de groen mannen op fietweekend gaan, onszelf een echte fietsploeg wanend, inclusief de kleine akkefietjes en vieze gezichten als iemand zijn kopbeurt niet wil doen. S'nachts doen we het weer doorheen de tentzeilen - het blijft immers bitter koud eenmaal de zon verdwijnt - maar deze keer sluiten we wel een bondgenootschap voor het avondeten - ik de saus, zij de pasta. Op weg naar Susques - onze eerste Argentijnse bevoorradingspost - bollen we op ritme door soms ellenlange rechte stukken weg - Arnau heeft een Ipod en gebruikt die - ik zet me op automatische piloot en kijk urenlang naar zijn achterwiel - zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kilometer. Als we aankomen in Susques krijg ik een deja-vu - eentje uit de Andes - de mensen zijn klein en bruin en hebben dikke neuzen. Het blijkt het laatste authentieke bolwerk aan Argentijnse indianen - op die mooie grote slanke en scherpgevormde vrouwen moeten we nog even wachten... En toch is het er opvallend warmer en zwoeler die avond - dat merk je na zo'n koudekuur - een voorbode voor wat nog komen moet, want van hier af aan laten we de Altiplano achter ons - bloemen verschijnen, in het zicht maar ook in de neus, langsheen de weg - het wordt groener - en er duiken cactussen op, torenhoog.

Na nog een dag treintje rijden bereiken we s'avonds de Salinas Grandes - een soort mini-salar-de-uyuni waar jawel, geen water in staat. Ik duik kirrend van plezier de berm af, recht de witte vlakte in voor een sessie zoutrijden - die had ik nog te goed. Zoutvlakterijden is als een eerste keer over ijs lopen - het kraakt ook een beetje en in het begin ben je als de dood dat je er zal door zakken. Even later - en onder luide aanmoediging - wagen ook Beth en Arnau zich aan de sessie en als een stel kleine kinderen tieren we er op los- volop kiekend. Zoutboeren staan even verderop onze onnozeliteiten te begapen - ze zien er met hun masker (tegen de zon) uit als duistere stripfiguren en bleken allerminst behulpzaam bij het zoeken naar een slaapplaats toen de wind plots heel hard opstak. Kamperen was geen optie, verder rijden ook niet, dus keerden we noodgedwongen op onze stappen terug - naar een dorpje dat we 15 km eerder waren gekruist. Zo gefrusteerd als we waren door de onvriendelijke zoutboeren, zo gecharmeerd waren we een half uur later door Abraham, die ons zijn huis even leende voor de nacht - hij zou zelf wel elders slapen. Hoe ellendig ook de situatie, er komt altijd wel iets opdagen dat je depanneert - zo dachten we er die avond alle drie over, en voor de eerste keer kookten en kletsten we samen onder eenzelfde dak.

Nog een klim te gaan en vanaf dan zou alles bergaf gaan - zo vertelde ons Arnau - hij leidt, wij volgen - de laatste pas op, en cadence tot op 4170m hoogte - een allerlaatste foto (al wat volgen zou zou te ridicuul zijn om bij te pozeren) bij het bordje en dan 1700 meter bochtenwerk tot in Purmamarca. Deze afdaling staat met stip op nr 1 in mijn afdalingstop - jongens, wat een weelde - zowel aan scheuren en hangen als aan het landschap, dat steeds meer op een Western leek - kale bergen in alle kleuren en vormen, rood geel en zelfs kopergroen - en paarden, overal - in weides en langs de weg - we zaten onmiskenbaar in Argentinie. Wanneer we aankwamen in Purmamarca kookten we in ons drielagen-thermisch-fietspakje - hier op 1800m hoogte geldden andere vestimentaire normen, helaas zit er geen Hawaiaans hemdje in mijn tassen. De komende dagen zou deze Provencesfeer blijven hangen - ik moet ervan profiteren, want ik heb in San Pedro mijn lot visa-gewijs bezegeld met een snelle en hoge doorsteek naar Vuurland, waar ik mijn zwembroek zeker niet gebruiken zal.

Maar zover waren we dus nog niet - samen met mijn Spaanse bondgenoten trotten we rustig en dalend verder richting Salta - langsheen groene weilanden, akkers en lekker struweel met veel gebloem. gezoem en gevogelte. De laatste klim doorheen heerlijk fris regenwoud spande de kroon - het leek er van buitenaf gezien misschien uit als een saaie kabbelende tourrit, voor de renners in kwestie was het heerlijk koel bochtenwerk aan een gezapig tempo - we hebben er hard van genoten. En morgen - dus - maak ik een grote jump - van Salta helemaal naar het zuiden, naar Ushuaia - mijn oorspronkelijke bestemming. Niet dat Federico nu al de handdoek in de ring gooit, nee hoor - hij gaat van daaruit Noordwaarts, dwars doorheen door Patagonia - en is er zelf benieuwd naar!

Gegroet,
Federico