La Paz - ... Meldert

“Damned, I’ve been hit by a weapon of ass destruction” – en daar heeft een fietsheld geen verhaal tegen. De bijstandverzekering wel, die zette me op een vliegtuig naar het dichtsbijzijnde degelijke operatiekwartier – en wat een toeval, dat bleek in België te zijn!

U leest het goed – mensen die bij gisteren ofwel jaloers waren op de witte Kerst die ik mezelf ging trakteren in de Salar de Uyuni, ofwel medelijden hadden met mij omdat ik dit jaar geen pakjes kon opendoen, zaten er naast. Thuis zat ik – bij een echte kerstboom met ouders, broers en geliefden – toastjes, warme hapjes, gerookte zalm,… heerlijk na anderhalve maand Peruaans dieet - de slapstick humor over mijn derrière nam ik er voor die prijs bij (-;

Maar wat is er nu juist gebeurd met Federico sinds hij net op het punt stond om wat te gaan fietsen in Bolivië? Wel, een enigzins irriterend kwaaltje op mn achterste – het klinkt als ‘aardbei’ maar smaakt zo niet – baarde me net genoeg zorgen om toch eerst nog eens bij een dokter langs te gaan vooraleer ik voor een dikke maand er geen deftige meer kon tegenkomen. En van toen af aan ging het allemaal sneller dan ikzelf had verwacht – zelf dacht ik er met een zalfje vanaf te komen. “Tengo a operarte” zei de toubieb toen ik uitgestrekt op zijn tafel lag. Het verdict was stevig: een operatie dus, daarna één week in het ziekenhuis en vervolgens zou ik een à twee weken moeten revalideren en dieten, liefst in de nabijheid van een dokter – in alle gevallen moest ik stoppen met fietsen… toen ik dat hoorde voelde ik me precies met één been al in België. Wat heen en weer getelefoneer met de VAB en second opinions van dokters, ouders en lief zorgden er voor dat het andere been hier ook terecht kon komen.

Net op tijd voor de gedekte tafels van de eindejaarsfeesten dus – maar morgen bedek ik zelf de tafel - een kleine (maar noodzakelijke) ingreep wordt het volgens de gastheer hier in Tienen. Vervolgens mag ik twee weken geen zadel zien, maar daarna zou alles normaal gezien terug in de plooi moeten vallen – en word ik terug naar het front gestuurd.

Ja hoor – Federico geeft niet op – en vliegt einde januari (met dank aan de VAB) terug naar La Paz. Ik moet wel, ik heb er mijn fiets, mijn gereedschap en vooral mijn fietsplannen en goesting om die Altiplano te doorkruisen achtergelaten. Ulli en José – het Duits-Spaanse fietskoppel dat ik verdeksels net bijgebeend had – fietsen ginder ondertussen door, maar wachten me in Argentinië of Chili op om samen een poos treintje te rijden. Met hen heb ik in La Paz nog fijne tijden gehad – plezier en anaal leed gedeeld – en een heerlijk afscheidsdineetje gekregen voor mn vertrek. Zij steken op dit moment een kaarsje voor me aan in de Salar – hopelijk geraken zij heelhuids door de ongereptheid tot aan de Chileense grens – José is immers een taaie en weigert enige kilometer met bus of jeep af te leggen, ook al moet hij tot ginder kruipen - bovendien is hij in het verleden ook al eens geraakt door zo’n venijnige missile in zijn achterste (-;

Het kan verkeren – zeker als je er aanleg voor hebt - even geduld dus allen voor de volgende episode. In afwachting geniet ik opnieuw van het zicht op mijn Meldertse Altiplano en wens ik jullie allen natuurlijk een zalige Kerst en gelukkig Nieuwjaar.

Federico