Meldert - Lapaz - San Pedro de Atacama

Wanneer ik op de luchthaven van Zaventen Belgische chocolaadjes kocht dacht ik eigenlijk aan Tina en haar vriendje, het goedlachse koppel aan de receptie van mijn hotel in La Paz - "no se preoccupe", zeiden ze altijd - aan wie ik twee maanden geleden mijn fiets toevertrouwde alvorens ik werd afgevoerd naar België. Niets was minder waar - de dueña nam ze zonder al te veel emotie in beslag en zei me dat haar familie er zich aan te goed ging doen. Tina keek wat sip - later die dag kon ik hen gelukkig maken met een blik tonijn dat niet meer in mijn overvolle bagage paste.

Diezelfde avond nog bolde ik het hotel uit, door het drukke La Paz richting busstation waar ik een gammele nachtbus nam richting Uyuni, de Boliviaanse hotspot voor menig toerist. Gedempt door oordopjes, doorheengeschud door de erbarmelijke staat van de weg werd ik s´morgens bij het eerste licht wakker in een woestijnlandschap - niets was er ginder, hier en daar een lama. Wow, dacht ik - dit is mijn terrein, mijn voorbestemd habitat voor te fietsen, en vooral, voor s'avonds een plekje te kiezen en mn tentje op te zetten om s'morgens wakker te worden in nomansland. Laat varen dat plan om voorzichtigheidshalve (lees sissy-gewijs) deze streek te doorkruisen in een geörganiseerde 4x4 tour van 3 dagen, ga hier toch gewoon fietsen - zo'n kans moet je grijpen met handen en voeten, ook al sleur je je fiets kilometers door het zand. Federico de held werd terug wakker, en zijn voornemen werd sterker naarmate de aagedampte ruityen langzaam aan opdroogden.

Een witte karnaval is het niet geworden - net zoals de drank rijkelijk vloeide en er in Uyuni duchtig net waterpistolen en -ballonetjes werd geschoten - net zo zag het er ook uit in de Salar. De anders immer witte zoutvlakte was bedekt met een spiegel water, waardoor ze er een pak minder mythisch uitzag. Fietsen was er onmogelijk - daarom was ik meegegaan met een groep backpackers in een 4x4 - we reden er protocolgewijs even in voor de obligate fotosessie en mochten pootje baden - mijn benen zagen erna spierwit van het gekristaliseerde zout - wedden dat je er de wereldproductie augurken in kan opleggen, zo straf is dat spul. Diezelfde jeep bracht mij en mijn fiets die avond nog tot Vila Alota, 150 km ten zuiden van Uyuni. Ik hield er tot s'morgens een aardig koppel Zweden en een trio Argentijnen gezelschap en vanaf dan ging het solo - met een naar hun normen onmogelijke hoeveelheid bagage op mijn ros.

Dat je indruk kan maken door hier alleen rond te fietsen mocht ik merken na 15 km ploeterwerk door zandige tracks - zelfs tot het lachwekkende toe. Een jeep stopte bij het kruisen, waarop 4 ogenschijnlijke Heidi's prompt hun fototoestel bovenhaalden en door de bestofte ruiten begonnen te schieten, terwijl ik met de chauffeur de route besprak. Potsierlijk - maar ik beken, strelend voor het ego van Federico - werd het toen ze alle vier spontaan begonnen te applaudisseren toen ik me terug op de trappers zette - de volgende 10 km waren een en al binnenpret.

"Of ik hier een ajuin kan kopen", vroeg ik in het kleine winkeltje in Vilamar, een eenzaam dorpje 50 km verderop. De vrouw keek me enigzins onbegrijpend aan en schudde van neen. Pringles chips in 3 smaken, inclusief ajuin, had ze wel - het gamma was dan ook volledig afgestemd op de horden jeeptoeristen die eenmaal per dag het dorp bestormen. Toch had het dorp iets charmant, het lag aan de rand van een massa uitgevloeide vulkaansteen, die als een muur boven het dorp uitrees. Daar bovenop zaten verschillende mensen - jong en oud - gebiologeerd te kijken naar de bewegingen in het dorp - zo vertelden ze me zelf. Een man die ligt te slapen, een auto vol zatlappen die toeterend door de kleine straatjes scheurt - het is nog steeds karnaval - een vrouw die de was doet, een andere de plas, gehurkt en alles netjes verscholen onder de brede rok die ze draagt - niets ontgaat hen daarboven - best leuk om te wonen, ginder in Vilamar. Bij het uitrijden werd ik nog even opgehouden door een - toen hij zijn pikhouweel opzij zette - aardige man die oprecht interesse had voor mijn doen en laten - even zelf werd hij filosofisch (wat ongewoon is hier) toen hij naar het doel van mijn reis vroeg - ik moest hem het antwoord schuldig blijven, maar kon zijn drie dochtertjes wel zoet houden met enkele violetjes - snoepjes uit mijn thuisland, zei ik - mijn violetje had ze voor mijn vertrek nog in mijn stuurtas verstopt. Normaal moet ik uitleggen wat België is en dat het niet naast Mexico ligt, maar deze man wist er alles van - de eigenaar van een borax-mijn even verderop is een Belg en heel het dorp kent Señor Rwellants - Roelants, verbeterde ik hem, jaja Rwellants herhaalde hij. Mijn afkomst maakte de man prompt nog hartelijker en we schudden elkaar een stevige hand voor ik terug verder bolde.

Zo stevig als de reputatie van Señor Rwellants was, zo frêle bleek mijn gestel toen ik daags nadien de eerste echte hindernis over moest, een steile klim van 600 meter langs een hels rotsweggetje. In het begin ging alles nog goed - ik hoor het mezelf graag zeggen - 5 minuutjes klimmen en een half minuutje uitrusten. Halfweg de klim zette de berg een tandje bij - 2 minuutjes klimmen, 1 minuutje puffen. Toen de verhouding klimmen/puffen hilarisch inefficient werd (10 seconden klimmen, 1 minuut puffen) probeerde ik het al duwend, maar het maakte geen steek meer uit - mijn pijp was uit, en de eerste col was nog net niet in zicht. De laatste kilometer heeft me anderhalf uur gekost - man, waaron doe je dit niet met een moto? Tot aan de tweede col ben ik die dag niet meer geraakt, in het dal blijven hangen - zo heet dat dan - bijna klinisch dood heb ik daar het enige niet door lama's ondergescheten vlak stukje opgespeurd en mijn tent neergepoot.

"-7 graden, je tenen moeten vannacht koud hebben gehad", verontschuldigden mijn tent en slaapzak zich s'morgens - niet alleen mijn tenen dacht ik, maar wat wil je, slapen op 4600 meter hoogte. Nochtans, zo hoog lijkt het hier in weze niet - ik bedoel het landschap dan, en je perceptie van hoogte. Met die eindeloze vlakten en mooi-rondige bergen denk je helemaal niet zo hoog te zitten - de nacht maakt hier echter alles duidelijk, zelfs in de Austral summer is het hier steenkoud - overdag verbrand je als een kreeft.

Na de inzinking van de eerste klim ging het de dagen erop beter - hoewel elke dag wel een rotmoment voor mij in petto had - harde tegenwind en diep zand of losse stenen - maar ach wat, het maakte geen zier uit - de trip naar Laguna Colorado was kicken van begin tot einde. En dan moest de koninginnerit nog komen - van de dieprood gekleurde Laguna Colorado over een hoge pas tot aan Lago Chalviri - waar een warm bad me opwachten zou. Wat ik daarboven zag was onbeschrijflijk mooi en bij momenten zelfs onaards - een vulkanisch hoogplateau met een mijlenver zicht over een kale roodbruin gekleurde steenmassa's en besneeuwde toppen - daar doorheen keuvel je dan gemoedelijk maar steigend over een ripioweg die elke 500 meter een verrassing voor het oog biedt. Of ik daar dan foto's van heb? Echt speciale dingen krijg je zelfs met verwoede pogingen zelden deftig op de plaat - of heeft er al iemand een degelijke foto van de verschijning van de Maagd Maria gezien? Het is bijwijlen frustrerend - want wie zal je achteraf kunnen overtuigen dat het er werkelijk zo was - hetzelfde geldt trouwens voor die Maagd - maar soit... Federico was er danig van ontroerd - en met de opkomende tegenwind sloeg ook de hamer toe. Met de ellebogen gekneld in mijn stuur heb ik mijn ezel de laatste 2 km onhoog gesjouwd - en dan de moment de grâce - genieten van de 4950 meter hoge top, de hoogste die ik waarschijnlijk ooit gefietst zal hebben - heerlijk, maar we moeten weer verder.

Even verderop dacht ik dat mijn sluitspier aan het lossen was - die had nochtans net een groot onderhoud gekregen - maar het waren de zwaveldampen van nabij gelegen geysers die de lucht kruidden. S'avonds hokte ik samen met 2 Chilenen om de eetzaal naast de warmwaterbaden (u leest het goed - hier ontbijt dagelijks de inhoud van 20 tourjeeps) te kraken voor de nacht - die trouwens kort was, want om 5u00 werd alles in gereedheid gebracht voor de aanstormende karavaan - die gelijk ook gezamenlijk het bad induikt. Als het stof nadien wegtrok en het bad leeg was nam ik ruim de tijd om te weken - en deugd deed het - alvorens de laatste etape aan te vatten naar Laguna Blanca, nabij de Chileense grens. Ook die mocht er wezen, alleen had ik die dag graag de wind van de andere kant zien komen. Dit is echt een fenomenale topstreek - ik ben blij dat ik die vanop een zadel en niet op de achterbank van een jeep heb mogen doorkruisen - geen enkele keer heb ik met hen willen ruilen. Ook al wordt er met veel lof gesproken over deze 3-daagse jeeptours, mij leek het fastfood - tegen 60 a 80 per uur van de ene naar de andere plaats scheuren. Toch kon ik de twee Franse fietsbroers die ik net voorbij de Chileense grens tegenkwam niet overtuigen - zij kozen eieren voor hun geld en vertrokken vanmorgen voor een snelle doortocht - jammer

Samen hebben we de legendarische afdaling naar San Pedro de Atacama geklokt (om een stempeltje te krijgen in onwe paspoort, want er is boven op de berg geen controloepost) - een uur lang tegen 50 a 60 km/u - om 2000 meter lager in een oase terecht te komen waar tex-mex en schaars geklede toeristen de sfeer maken - uiteraard heeft dit zijn prijs, eten en drinken kost hier zowaar bijna even veel als in Belgie. Maar het mocht wel eens - deze overvloed aan welvaart - lees eten, cocktails en bier (in Australie werd zo'n dorpje aangekondigd met "more services than you can poke a stick at" - heerlijk, en die dag at ik me een indigestie) - heeft Federico verdiend - vind ie zelf. Profiteren moet ie doen, want straks kruipen we terug de Altiplano op - voor een laatste keer trouwens - daarover meer vanuit Salta, Argentinie.

Hasta Luego