Salta - Ushuaia - Rio Grande
Door: Freek
Blijf op de hoogte en volg Freek
07 Maart 2008 | Argentinië, Río Grande
Dat ik een sprong ging maken vanuit Salta, het hoge Argentijnse Noorden naar Patagonia was zowat het laatste wat jullie van Federico vernamen. Die sprong werd daags nadien gemaakt – met horten en stoten, ik bespaar jullie ellenlange verhalen over luchtvaartleed, mensen die het nog niet meemaakten zijn waarschijnlijk de uitzondering op de regel. En nog een hele dag later dus bereikte ik dan het zelfverklaarde einde van de wereld – vele toeristen die in Ushuaia aankomen volgen er gedwee dit statuut, trekken er prompt hun kaki broek aan en sieren zich met een grote leren hoed op – zichzelf Indiana Jones wanend (alzo sprak Rich, een hilarisch grappige Britse fietsrot – gelijk waarheidsgetrouw gebarend met zijn hand dat het allen wankers zijn). Ik begrijp de heisa rond het zuidelijkste punt van de wereld eigenlijk niet – net ten zuiden van Ushaia ligt immers nog een gigantische lap Chili. Als je poseert voor een van die vele borden met ’end of the world’ op zie je die op de achtergrond mooi liggen – als familie en vrienden even kritisch zijn als Rich en ik, kan je die thuis maar best wegtoucheren alvorens je met deze kiekjes uitpakt.
Ik ben er zelf – eenmaal ingetrokken in het gezellige en gezapige Yakush hostal (al eens gedacht hoe dat in het Frans klinkt?) - spontaan in een lagere versnelling getuimeld – kan me de eerste week mijn zadel niet meer herinneren. In plaats daarvan sloot ik een coalitie met twee sympathieke Californiaanse cowgirls en volgde drie dagen lang wat zij voor hen en mij op het programma zetten: een dagtochtje naar een gletsjer (met beloofde condor – man, wat zijn die vogels groot), met de boot gaan gapen naar de pinguins en een mystieke fotoshoot aan Lago Esmeralda. Allen mooie plekjes trouwens, pakken schoner dan het overgehypte National Park Tierra del Fuego waar je meer bussen dan bomen ziet – toevallig passeert de meest zuidelijke weg van de wereld er, zou het daarmee te maken hebben?
En zo kabbelde mijn tijdskrediet rustig voort in Ushuaia – een mens geraakt er opvallend snel geintegreerd – na een week was ik verbroederd met een kwart van de Ushuajanen, zeven honden en twaalf paarden en had ik een uitnodiging op zak om volgend seizoen op een van de Antarctica expeditieboten te gaan werken. Daar bedankte ik voor, maar een volgend feestje in Ariels tuin zou ik niet afslaan – een echte Argentijnse assado of BBQ waar het vlees zo traag gebakken wordt dat je ladderzat bent eer je eraan begint en sowieso niet weet wat je eet – wel lekker, hoor – ik wist s’morgens eerlijk waar niet meer in welk werelddeel ik net wakker was geworden. Een volgende keer zit er echter niet meer in – Ariel, de sympathieke en goedlachse rastaman die de avonddienst in de hostal doet – was stapelverliefd geworden op een van de cowgirls (en het was wederzijds!) en besliste lief, honden, paarden, huis en tuin opzij te zetten voor een nieuw avontuur. Ook hij zal weldra een tocht naar het Noorden ondernemen, zijn geliefde achterna - dat het hem voor de wind gaat, en zij ook natuurlijk!
En net als de verveling toe slaat - en de luierik in mij plaats ruimt voor de actieve mens in kakibroek – wordt er opnieuw een aanslag op mijn lijf gepleegd. Deze keer geen gemeen precisiebombardement maar wel een sluikse inval van een bende stafilokokken – met hoeveel ze waren weet ik niet, langswaar ze binnenkwamen wel – op twee dagen tijd hadden ze in mijn neus een basiskamp van 1,5 kubieke centimeter opgetrokken – en dat begint dan stevig te rekken en trekken. Met antibiotica probeer ik ze nu al enkele dagen klein te krijgen, een repatriëring zit er deze keer niet in – bij Pasen blijf ik dus hier. „Alle gaten goed in de gaten houden“, is het wijze advies dat ik nadien van nonkel-dokter Moerkerke kreeg – ik zal het niet in de wind slaan ... en trek nooit meer neushaartjes uit met vuile vingers.
Een andere aanslag op mijn en andermans neusorgaan speelt zich ondertussen af op het thuisfront: een vetkwekerij van zo’n 1000 varkens zou er het unieke open landschap komen verknoeien – op een steenworp van een eeuwenoude Linde en langsheen prachtige onverharde veld- en kasseiwegels – pal op een plek die toelaat dat een groot deel van de Meldertse bevolking mee kan genieten van bijhorende aroma’s. „Een idee van uw gemeente“, hoor ik in de coulissen – kan men dan geen twee keer nadenken vooraleer zulke plannen te ontvouwen – tegen de publieke opinie of gezond ruimtelijk verstand in - hoog tijd dat ze die beesten de ruimte in kunnen sturen. Gelukkig gaat de buurt in verzet – alles geven!
Terug op de fiets gaat een mens spontaan minder kniezen over zulke dingen – wat kan ik immers van hieruit doen? Nee integendeel, mijn piepende zadel en neus houden me de eerste twee dagen goed in kadans – vlot het bergachtige en soms wat op Schotland lijkende Vuurland over. Op de enige echte col van betekenis kom ik de eerder vernoemde Rich tegen. Met zijn zeven jaar op de fiets verbleekt mijn gedoodverfde fietsheldstatus – eerder verwelkomde ik nog twee fietskoppels in Ushuaia, allen kwamen ze uit Alaska alstublieft. Rich was welbespraakt – wat niet wil zeggen beleefd – en deed er nog een schep bovenop toen hij anekdotes bovenhaalde van fietsers die hij tegenkwam die hem met alle mogelijke argumenten duidelijk maakten hoe geweldig ze wel niet waren, hoe fantastisch hun materiaal wel niet was, hoe uniek en ambitieus hun zes-maand-durende trip was of nog moest zijn – en ondertussen gesticuleerde hij maar door met zijn rechterhand, op en neer – hilarisch... maar hij had wel gelijk. Hoogmoed zakt bij een fietser naar de schoenen naarmate de kilometers en maanden – dikwijls jaren – onderweg vorderen. Geen van de echte expedisten die ik ontmoette schepten op welke manier dan ook op over de 25.000 km die ze tot dan toe al aflegden – de meesten staan er niet eens meer stil bij dat ze op een fiets zitten. De mythe van de fietsheld ontkracht – dus – of toch niet, maar dan ben je gelijk een wanker – en dat dus liever niet – ik hoop dat mijn lief er ook zo over denkt.
Deze wijze wetenschap rijker – en met nog geen 2000 km op mijn teller – bolde ik door naar Tolhuin, het einde van de bergen. Van daar af klonk mijn zadel gans anders – de hevige tegenwind maakte er elke kadans onmogelijk en bij zijwind verdween ik geregeld de berm in. De wind, da’s nog zo’n mythe – dat het niet uitmaakt of je van Zuid naar Noord of van Noord naar Zuid fietst, de wind zou onvoorspelbaar zijn – ook deze werd ontkracht, door tegenliggers die de voorbije 1000 km steevast van de wind in hun achterste genoten. Tenzij ik achterstevoren op mijn fiets zit betekent dat voor mij straal het omgekeerde. De schaarse scheef gegroeide bomen die langsheen de weg bevestigden later hun verhaal. Gelukkig ben ik noch een fietsheld noch een purist – dus maakte ik al een keer gebruik van dé remedie tegen dit blazend onheil, de duim omhoog – gaat een pak sneller en je kan onderweg ook wat bijpraten. Zo geraakte ik gisteren in Rio Grande terecht – vandaag rust ik daar wat van uit, en schrijf ik u – en morgen haal ik die duim (met voorbedachte rade) gewoon terug boven, iets wat de komende 800km mogelijks nog zal gebeuren – dat daar nu maar niets mee gebeurt!
Hasta la vista,
Federico, (fiets)toerist
Ik ben er zelf – eenmaal ingetrokken in het gezellige en gezapige Yakush hostal (al eens gedacht hoe dat in het Frans klinkt?) - spontaan in een lagere versnelling getuimeld – kan me de eerste week mijn zadel niet meer herinneren. In plaats daarvan sloot ik een coalitie met twee sympathieke Californiaanse cowgirls en volgde drie dagen lang wat zij voor hen en mij op het programma zetten: een dagtochtje naar een gletsjer (met beloofde condor – man, wat zijn die vogels groot), met de boot gaan gapen naar de pinguins en een mystieke fotoshoot aan Lago Esmeralda. Allen mooie plekjes trouwens, pakken schoner dan het overgehypte National Park Tierra del Fuego waar je meer bussen dan bomen ziet – toevallig passeert de meest zuidelijke weg van de wereld er, zou het daarmee te maken hebben?
En zo kabbelde mijn tijdskrediet rustig voort in Ushuaia – een mens geraakt er opvallend snel geintegreerd – na een week was ik verbroederd met een kwart van de Ushuajanen, zeven honden en twaalf paarden en had ik een uitnodiging op zak om volgend seizoen op een van de Antarctica expeditieboten te gaan werken. Daar bedankte ik voor, maar een volgend feestje in Ariels tuin zou ik niet afslaan – een echte Argentijnse assado of BBQ waar het vlees zo traag gebakken wordt dat je ladderzat bent eer je eraan begint en sowieso niet weet wat je eet – wel lekker, hoor – ik wist s’morgens eerlijk waar niet meer in welk werelddeel ik net wakker was geworden. Een volgende keer zit er echter niet meer in – Ariel, de sympathieke en goedlachse rastaman die de avonddienst in de hostal doet – was stapelverliefd geworden op een van de cowgirls (en het was wederzijds!) en besliste lief, honden, paarden, huis en tuin opzij te zetten voor een nieuw avontuur. Ook hij zal weldra een tocht naar het Noorden ondernemen, zijn geliefde achterna - dat het hem voor de wind gaat, en zij ook natuurlijk!
En net als de verveling toe slaat - en de luierik in mij plaats ruimt voor de actieve mens in kakibroek – wordt er opnieuw een aanslag op mijn lijf gepleegd. Deze keer geen gemeen precisiebombardement maar wel een sluikse inval van een bende stafilokokken – met hoeveel ze waren weet ik niet, langswaar ze binnenkwamen wel – op twee dagen tijd hadden ze in mijn neus een basiskamp van 1,5 kubieke centimeter opgetrokken – en dat begint dan stevig te rekken en trekken. Met antibiotica probeer ik ze nu al enkele dagen klein te krijgen, een repatriëring zit er deze keer niet in – bij Pasen blijf ik dus hier. „Alle gaten goed in de gaten houden“, is het wijze advies dat ik nadien van nonkel-dokter Moerkerke kreeg – ik zal het niet in de wind slaan ... en trek nooit meer neushaartjes uit met vuile vingers.
Een andere aanslag op mijn en andermans neusorgaan speelt zich ondertussen af op het thuisfront: een vetkwekerij van zo’n 1000 varkens zou er het unieke open landschap komen verknoeien – op een steenworp van een eeuwenoude Linde en langsheen prachtige onverharde veld- en kasseiwegels – pal op een plek die toelaat dat een groot deel van de Meldertse bevolking mee kan genieten van bijhorende aroma’s. „Een idee van uw gemeente“, hoor ik in de coulissen – kan men dan geen twee keer nadenken vooraleer zulke plannen te ontvouwen – tegen de publieke opinie of gezond ruimtelijk verstand in - hoog tijd dat ze die beesten de ruimte in kunnen sturen. Gelukkig gaat de buurt in verzet – alles geven!
Terug op de fiets gaat een mens spontaan minder kniezen over zulke dingen – wat kan ik immers van hieruit doen? Nee integendeel, mijn piepende zadel en neus houden me de eerste twee dagen goed in kadans – vlot het bergachtige en soms wat op Schotland lijkende Vuurland over. Op de enige echte col van betekenis kom ik de eerder vernoemde Rich tegen. Met zijn zeven jaar op de fiets verbleekt mijn gedoodverfde fietsheldstatus – eerder verwelkomde ik nog twee fietskoppels in Ushuaia, allen kwamen ze uit Alaska alstublieft. Rich was welbespraakt – wat niet wil zeggen beleefd – en deed er nog een schep bovenop toen hij anekdotes bovenhaalde van fietsers die hij tegenkwam die hem met alle mogelijke argumenten duidelijk maakten hoe geweldig ze wel niet waren, hoe fantastisch hun materiaal wel niet was, hoe uniek en ambitieus hun zes-maand-durende trip was of nog moest zijn – en ondertussen gesticuleerde hij maar door met zijn rechterhand, op en neer – hilarisch... maar hij had wel gelijk. Hoogmoed zakt bij een fietser naar de schoenen naarmate de kilometers en maanden – dikwijls jaren – onderweg vorderen. Geen van de echte expedisten die ik ontmoette schepten op welke manier dan ook op over de 25.000 km die ze tot dan toe al aflegden – de meesten staan er niet eens meer stil bij dat ze op een fiets zitten. De mythe van de fietsheld ontkracht – dus – of toch niet, maar dan ben je gelijk een wanker – en dat dus liever niet – ik hoop dat mijn lief er ook zo over denkt.
Deze wijze wetenschap rijker – en met nog geen 2000 km op mijn teller – bolde ik door naar Tolhuin, het einde van de bergen. Van daar af klonk mijn zadel gans anders – de hevige tegenwind maakte er elke kadans onmogelijk en bij zijwind verdween ik geregeld de berm in. De wind, da’s nog zo’n mythe – dat het niet uitmaakt of je van Zuid naar Noord of van Noord naar Zuid fietst, de wind zou onvoorspelbaar zijn – ook deze werd ontkracht, door tegenliggers die de voorbije 1000 km steevast van de wind in hun achterste genoten. Tenzij ik achterstevoren op mijn fiets zit betekent dat voor mij straal het omgekeerde. De schaarse scheef gegroeide bomen die langsheen de weg bevestigden later hun verhaal. Gelukkig ben ik noch een fietsheld noch een purist – dus maakte ik al een keer gebruik van dé remedie tegen dit blazend onheil, de duim omhoog – gaat een pak sneller en je kan onderweg ook wat bijpraten. Zo geraakte ik gisteren in Rio Grande terecht – vandaag rust ik daar wat van uit, en schrijf ik u – en morgen haal ik die duim (met voorbedachte rade) gewoon terug boven, iets wat de komende 800km mogelijks nog zal gebeuren – dat daar nu maar niets mee gebeurt!
Hasta la vista,
Federico, (fiets)toerist
-
08 Maart 2008 - 15:13
Mieke:
Zalige foto's om bij weg te dromen (uitz. hoofdkwartier dan) stuur je ons, en toffe vrienden heb je! Dat de antibiotica maar gauw zijn werk mag doen. Groetjes vanuit het dorp van een van je overgrootouders (St-Eloois-Winkel beter gekend als Kapelle). Mieke. -
09 Maart 2008 - 09:09
Luc:
prachtig geschreven, eigenlijk klaar om uitgegeven te worden in boekvorm. Alleen nog even nadenken over een gepaste titel. -
09 Maart 2008 - 10:55
Moeke:
Twee vraagjes: wat zijn wankers? En welke Luc wil je boek uitgeven, LucK of LucL? Eén ervan heeft er al wat ervaring mee...
Nika vertrekt ook op 27 maart. Ik wenste haar minder bezichtigingen van plaatselijke ziekenhuizen toe. Gisteren zei Jos Kesenne dat je een rapport zou moeten schrijven over de klinieken in Zuid-Amerika...
Misschien focus je je toch liever op natuur, mensen, vogels enz... Heb je al een vis gevangen? -
09 Maart 2008 - 18:45
Hilde Damman:
Amai, je hebt een vlotte pen : grappig en scherp.
Bedankt voor je reisverhaal.
Je foto's doen me vermoeden dat je een fantastische reis meemaakt. Laat de landschappen maar diep op je inwerken
groetjes
Hilde -
10 Maart 2008 - 13:35
Eva:
hei,
net een uurtje van mijn vrije namiddag weggedroomd bij je reisverhalen en foto's. het ziet er fantastisch uit. en knap van je om dat in je eentje te ondernemen.
nog veel plezier,
eva,
dochter van bovenstaande mieke en kleindochter van anna lefevere
-
11 Maart 2008 - 16:12
Steven:
Als je vanuit Argentinië de trage wegen in Hoegaarden beschermt, terwijl je op de fiets de meest zalige landschappen doorzoeft, dan 'zijt ge nen echten'.
-> www.vlaanderentraag.be
"Mooiste plekje van Hoegaarden bedreigd!" -
14 Maart 2008 - 19:09
Gisèle & William:
Echt foto's om bij weg te dromen. Amaai zeg,en dan te denken dat je met je gedachten onze omgevingen wil blijven beschermen. We wisten wel dat jij nen hele echten zijt -
01 Oktober 2008 - 02:15
Mercedes:
Hola Freek!!! como estas??? soy Mercedes la compañera de Ariel en Yakush...
Todo bien?? por donde andas?? mi correo es mecualvarez@hotmail.com
te mando un beso grande,
cuidate
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
